Reisverslag 1: cultuur- en klimaatshock

Na twee keer terug te zijn gestuurd naar de marechaussee omdat we geen verblijfsvergunning hadden, zijn we eindelijk in Newcastle beland. Geen verblijfsvergunning? Jawel. Maar Sydney en Michèlle drukten tijdens het inchecken te enthousiast op de ‘nee’ knop toen de computer vragen stelde over onze identiteit. Tot twee keer aan toe. Je had er bij moeten zijn.

Met een flinke jetlag kwamen we aan in Newcastle. Dat ene uurtje tijdsverschil hakte er behoorlijk in. Laten we het niet hebben over de cultuur- en klimaatshock die we kregen toen we onze eerste voet op Noord-Engelse bodem zetten. Honderden onverstaanbare Britten krioelden om ons heen en blokkeerden onze weg terwijl wij onschuldig ons Nederlands paspoort aan de douanemedewerkers wilden tonen. Maar ook bij de douane ondervonden wij een taalbarrière. ‘Oi en Kay’ waren de enige twee klanken die wij écht konden herkennen uit al het gebrabbel. Wij kraamden een ‘thank you’ uit en haastten ons naar ons hostel. De klimaatverandering viel ons ook rauw op ons dak. Aan de andere kant van de Noordzee leek de blauwe lucht en de felle zon te zijn verdwenen. Motregen, veel wind en bewolking verwelkomden ons. Dat was te verwachten in Engeland.

Een mooie stad is het, Newcastle. Het eerste wat Yente zei toen ze zwetend en puffend met haar koffertje de metro uitliep was: ‘Wow, het lijkt alsof al deze gebouwen van zand zijn gemaakt’. En zo lijkt het inderdaad. Oude, sfeervolle gebouwen met een lichtbruine kleur. Alsof ze na één keer blazen in elkaar zakken, maar dan op een goede manier want je moet ook niet blazen naar gebouwen. Het zet je aan het denken waarom in Nederland zo nodig alles gemoderniseerd moet worden.

Na, wat later dan gepland, gesetteld te zijn in onze knusse kamer in het (prima) hostel, hadden we een duidelijk doel voor ogen: eten. Sydney ontdekte op de weg naar het hostel al een restaurantje van Jamie Oliver. Daar wilde ze drie uur later nog steeds haar mond niet over houden, dus onze bestemming was bepaald. Huilend van geluk zaten we aan de heerlijkste pizza/pasta/calamaris/cocktails die we ooit hebben gehad. Die Jamie Oliver weet wel wat smaak is.

Aan het eind van de avond verbaasden we ons weer over het immense cultuurverschil bij onze westerburen. Blijkbaar sluiten alle barretjes en restaurants al om 23.00 uur hun deuren. Ineens begrepen we waarom Engelsen in ons land al heel vroeg ontzettend dronken zijn.

Met de staart tussen de benen vertrokken we weer naar ons hostel. Eenmaal daar beseften we dat het beste nieuws van de dag nog onbesproken was: Yente leeft nog. Ondanks haar haarkleur. Die hate-crimes tegen roodharigen vallen dus best wel mee. Tot nu toe heeft ze de studietrip zonder kleerscheuren overleefd.

#Reisverslag #NewcastleuponTyne #JamieOliver