Reisverslag 2: Newcastle zonder T

We zijn gelukkig nog steeds in Newcastle. En eerlijk: we zijn nog nooit zo journalistiek uit bed gestapt als deze ochtend. Mede door gebrek aan cafeïne, nicotine en zon was één derde van ons team (Michèlle) nogal moeilijk te verdragen deze ochtend. Waarom vooral? Omdat onze wifi niet naar behoren werkte. Blijkbaar is het in Engeland moeilijk om Youtube en Soundcloud te openen. Dat nemen we ze kwalijk. Nog steeds. Na 6 pond meer konden we eindelijk ons gang gaan.

Maar meer over de stad: wij hebben nog nooit zulke vriendelijke mensen ontmoet als hier in Newcastle. Newcastle zonder T, want zo zijn wij al meerdere malen verbeterd. (Het is Newcaaaasel. Niet NewcaaaaasTel. Oke.) Wij kwamen hier naar de stad omdat wij een verwachting hadden: iedereen in deze stad gedroeg zich als iemand in Geordie Shore en zag er uit alsof Dokter Schumacher volledig zijn gang was gegaan op het gelaat. Maar, toen we eenmaal in Newcastle landden, was een van onze eerste opmerkingen: ‘We zien nog geen één echte Geordie”. En drie minuten later haalde een oudere vrouw ons vooroordeel al onderuit. Een beetje verdwaald keken wij naar de metrokaart. Meteen kwam de oude Geordie ons helpen en nam uitgebreid de tijd om ons te helpen. “Tot nu toe, zijn ze echt heel vriendelijk”, fluisterden we tegen elkaar.

(de 't' van Newcas't'le)

Wij dachten dat deze vrouw een uitzondering was. Maar het feit dat wij met deze gedachte naar Newcastle kwamen zegt meer over ons dan over de stad zelf. Newcastle is leuk. Newcastle is vriendelijk. In Newcastle, daar wil ik best wel mijn leven leven. Overal waar wij om hulp vragen en overal waar wij enigszins verdwaald overkomen, komen alle Super Newcastle inwoners ons helpen. En als we hun hulp aanvaarden, dan nemen ze ook absoluut de tijd om ons te helpen.

Ons vooroordeel, en die van meerdere Nederlandse jongeren, werd dus eigenlijk gelijk al de eerste dag onderuit gehaald. Iets wat ons veel verbaast, maar wat ons ook met de neus op de feiten drukt. Want hoeveel beïnvloeden media ons eigenlijk? En is ons beeld op de wereld dan écht gebaseerd op beelden vanuit de media? Het heeft ons veel gespreksstof opgeleverd. Ja. Ons beeld op de wereld, en wat dit betreft Newcastle, wordt beïnvloed door media. Het geeft totaal geen realistisch beeld van de stad. De stad is knus, sfeervol en fijn. De inwoners zou ik het liefst dagelijks om me heen hebben. De grofgebekte, nepgebruinde, plastic Geordie heb ik nog maar weinig gezien.

Tijdens voxpops vroegen wij de Newcastle inwoners naar de ‘typische Geordie’. Iedereen, maar écht iedereen, reageerde met: Geordies zijn leuk, Geordies zijn aardig - veel aardiger dan in Zuid-Engeland. Het verbaasde ons. Want waarom is de typische Geordie zo aardig? En vooral ten opzichte van Zuid-Engeland? Na een dagvullende trip van stadsbibliotheek, naar universiteit en van universiteitsbibliotheek, naar andere universiteit, hebben wij een redelijk logische verklaring gevonden. Wij hebben de journalistiek nog nooit op deze wijze ondervonden, maar wij wilden één onderwerp tot op het bot onderzoeken en zo duidelijk hebben als het ABC van vroeger. Die verklaring zullen wij in een video/audio/blogpost verwoorden.

Na gesprekken met, ik gok, twintig échte Newcastle-inwoners, begrijpen wij de cultuur en de mentaliteit hier. Tegelijkertijd is het niet gek dat mensen met vooroordelen naar de stad komen, de stad is immers op de kaart gezet door een realityshow waarbij alcohol de hoofdrol speelt. Maar iedereen die verder wil kijken, die cultuur wil snuiven en die zich welkom wil voelen in een fantastisch mooie stad: ga naar Newcastle. Het is het waard.